Νεύρα και απάθεια, νέο κολιέ και με γονείς που με κάνουν να γελώ

Ανθρωποι μας εμπνέουν και άνθρωποι μας 'κολλάνε'! Εννοώ ότι, όπως είπα και σε μια πολύ καλή μου φίλη για μια γνωστή μας, ότι κάποιοι άνθρωποι πιθανότατα λόγω του τι περνάνε στην ζωή του είναι θολές φιγούρες. Ξέρω ότι δεν είναι και πολύ κατανοητό αλλά μάλλον θα σας έχει τύχει αντικρίζοντας κάποιον να το σκεφτείτε. Αυτή την περίοδο παρά τα όσα συμβάινουν, παρά την ανησυχία μου για την εταιρία που ανήκω και το ότι κρέμομαι από τα χείλη του Πάγκαλου να αποφασίσει τι θα γίνω και που θα πάω, δεν είμαι καθόλου θολή φιγούρα (ήμουν για μια μόνο μέρα, ε το διακιούμαι). Αλλά νευράκια πολλά! Χρύσα ένα μπαχ παρακαλώ! Εχω ευχάριστα να με απασχολούν και να με τρέχουν αλλά δεν με νοιάζει. Εχω διάβασμα να με ξενερώνει αλλά το κάνω και αυτό. Εχω και όρεξη να έρθει το καλοκαίρι να βάλω το κολιέ μου! Κομμάτια σιλικόνης με μοτίβα περιοδικού και μετά κολλημένα μεταξύ τους. Είναι αρκετά μεγάλο μου αρέσουν οι όγκοι. Ενα μπλέ φορεματάκι μου λείπει να το ταιριάξω και να ησυχάσει η κεφάλα μου με την δουλειά μου. Μπούχτησα από αβεβαιότητα! Χίλια μπράβο στον μπαμπά μου που φώναζε στο σύνταγμα "πεινάν και τα παιδάκια μου'', μέσα στο κλίμα ο μπάρμπας όπως τον φώναζαν οι 'αγανακτισμένοι'. Φώτο ο μπάρμπας και το Σοφάκι, δηλ. ε οι τρελογονείς μου