Εύκολες συσκευασίες

Στον γάμο μας είχαμε παραδοσιακές δίπλες Λακωνίας, κυριολεκτικά φτιαγμένες από τον μπαμπά μου. Αν και δεν μπορούσα να συμμετέχω στην παρασκευή τους μιας και γινόταν στο χωριό μας και εγώ έτρεχα για τελευταίες λεπτομέρειες γάμου την ημέρα που τις έφτιαχναν τους άκουγα από το τηλέφωνο που με τραγούδαγαν. Ηταν πάρα πολυ συγκινητικό. Πόσο εύχομαι αυτά τα έθιμα να μην χαθούν! Επιστρέφω στο θέμα. Στο τραπέζι λοιπόν οι δίπλες μοιράστηκαν ατομικά σε αυτά τα σακουλάκια. Μόνο που τοτε είχαν λευκη κορδέλα και ένα μικρό καρτελάκι που έλεγε σας ευχαριστούμε. Οταν τα παρείγγειλα λοιπόν πήρα παραπάνω γιατί μου άρεσαν πάρα πολύ για συσκευασίες στα αξεοσυάρ που φτιάχνω. Παρόλαυατα που και που δεν ξεχνούν την κλασική τους χρήση για κολατσιό. Οταν λοιπόν έφτιαξα κουλουράκια λεμονοσοκολατένια (εμφανισιακά αδιάφορα αλλά από γεύση έσκιζαν) ένα μικρό σακουλάκι ιδαίτερα στολισμένο (ξέρανα για 10 λεπτά μια φέτα λεμονιού στον φούρνο και τύπωσα ένα ταμπελάκι) το έκανα δώρο κάπου για το πρωινό καφέ! Αυτά τα σακουλάκια είναι απίστευτα οικονομικά αλλά πουλιούνται σε μεγάλές ποσότητες. Τα βρήκα σε αποθήκη ειδών εστίασης. Παρόλαυτα εάν προτειμάτε κάτι πιο ιδαίτερο και στυλάτο για τις λιχουδιές σας δείτε στο http://stripes-buttons.blogspot.com/

Δώσε στο χαρτί λίγο από την τρέλα σου

Η έμπνευση... τα μοναδικά χάρτινα κοσμήματα του Jeremy May

Εδώ περίπου και ένα χρόνο πολύ σπάνια φτιάχνω κοσμήματα από ακριβά υλικά. Πρώτες ύλες μου κυρίως είναι ότι μεταποιείται. Και ότι μας φαίνεται για σκουπίδι που τελικά μπορεί και να μην είναι. Το χαρτί είναι ένα από αυτά. Οταν είδα τι θέμα έχει η γκαλερί Μαρνέρι είδα και την δουλειά του Jeremy May. Τι ασύλληπτη ιδέα να πώ ε ναι θα το πώ! Μα πως το έκανε? Είναι πραγματική τέχνη. Πέρνει ένα κομμάτι του βιβλίου, το χρωματίζει και το κάνει κόσμημα. Αν και έχω σκεφτεί κάπους τρόπους για να το κάνω προς το παρόν έχοντας 10 περιοδικά για ανακύκλωση τα εκμεταλλεύτικα με τον δικό μου τρόπο. Στο κοινό άρεσε αλλά σε κάποιους θύμιζε και σαραγλί. Ακόμα και αυτό καλό κοπλιμέντο είναι.

Λιγό πριν τα Χριστούγεννα με έπιασε η δημιουργική αυπνία. Ενώ ήμουν σε μια φάση φουλ διαβάσματος (ω ναι και πάλι στην ίδια φάση είμαι), πέρασα σε μια φάση δημιουργικής αυπνίας. Το παρακάτω κολιέ το σκέφτηκα βλέποντας κουτιά. Τι ξέρω πως δεν έχει και πολύ σχέση όμως τι να κάνει και ο καλλιτέχνης. Εραψα διπλή τσόχα και έκοψα όπου ήθελα να γίνουν τα τετράγωνα. Το ψαλιδάκι νυχιών είναι ιδανικό εργαλείο. Χαίρομαι που παρότι εκκεντρικό μου το ζήτησαν και σε άλλα χρώματα. Ψάχνω φούξια τσόχα, σαν έχω ανοιξιάτικη διάθεση. Υπάρχει?

Αλλαξετο μόνος σου!!

Καλή χρονιά σε όλους! Τι κάνετε? Βρε χαθήκαμε! χαχα! Η αλήθεια είναι ότι ενώ είχα πολλά πράματα να σας δείξω είχα ακόμα περισσότερα πράματα να πώ. Ομως είναι μέρες γιορτινές και εγώ δεν θέλω να βαρύνω κανέναν με τα άσχημα νέα μου αλλά ακόμα μια φορά θα σας παροτρύνω να κάνετε και εσείς κάτι μόνες σας. Αν και δεν φωτογραφίζω ποτέ τα βήματα γιατί ουσιαστικά δεν υπάρχουν (στα κουτουρού που λέμε!!!) ελπίζω να βάλετε μπρος στα ψαλίδια σας. Ξέρετε την τρελή μόδα με τα μποτίνια! Μας έχουν βομβαρδίσει, αν έχεις λεπτό πόδι κολακεύουν απίστευτα και πρέπει να βρείς το σωστό ύψος ανάλογα με την γάμπα. Η αδερφή μου είχε ένα μποτάκι (κυριολεκτικά μισή μπότα, πολύ ντεμοντέ) το οποίο ρωτήσαμε στον τσαγκάρη πόσα θέλει για να μας το κοντύνει. 20 € δεν τα δίναμε εύκολα. Γυάλισε το μάτι μου να τα αλλάξω!! Επειδή ήταν πολύ μαλακό το δέρμα ήμουν σίγουρη ότι η ραπτομηχανή μου θα τα κατάφερνε. Ετσι πρώτα ξύλωσα ένα ζωνάρι φιόγκο που είχε τριγύρω και ξαναέραψα σε κάποια σημεία με την σινγκερ το φερμουάρ. Εκοψα με ψαλίδι το πάνω μέρος περίπου 9 εκατοστά. Το κομμένο πάνω μέρος το κάλυψα ράβοντας μια λωρίδα τσόχας φάρδος περίπου 2 εκ. Το ράψιμο ξεκίνησε από την άκρη κυριολεκτικά ώστε το φερμουάρ να βρίσκει στοπ και να μη φεύγει τώρα που είχε κοπεί. Στο πίσως μέρος έβαλα διακριτικά τρουκς τα οποία για να μην γδέρνουν από μέσα κολλήσα με θερμοκόλλα στο καθένα ένα μικρό κομμάτι μαύρης τσόχας. Είχε μείνει αρκετό δέρμα για πέταμα, δηλ. το πάνω μέρος του παπουτσιού που έκοψα. Ετσι το κάθε κομμάτι μπήκε δίπλα στο άλλο και στερεοποιήθηκαν επίσης πάνω σε τσόχα. Στις άκρες έβαλα μάυρο φαρδύ λάστιχο και κόπιτσες. Εμπνεύση για την ζώνη κορσέ που θεωρούνται ακόμα ιδανικές για να δώσουν εφέ λεπτής μέσης ήταν μια τρομερή ζώνη που φόραγε η Νάντια Μπουλέ. Η Θαλείτσα λοιπόν δεν το πίστευε πόσο είχαν αλλάξει. Τα συνδύασε με μαύρο στενό φόρεμα και πυκνό δαντελωτό καλσόν, α και με κολιέ δικό μου που θα δείτε σύντομα. Εδειχναν τέλεια. Παρόλαυτα κάτι μου λέει ότι την ζώνη σύντομα θα μου την δώσει μιας και δεν τις πολυφοράει. Τέλεια ε? Αρα προσοχή όταν δοκιμάσετε και εσείς κάτι τέτοιο να τσεκάρετε ότι το δέρμα που έχετε είναι εύκαμπτο και λεπτό. Φιλιά